December 2007. Zuid-Afrika De rubberen seal om onze marifoon is verweerd door de blakerende zon en dreigt te gaan lekken. Zout water op de toetsen! Een plastic zak erover ritselt, verstoort het geluid en is zo weer kapot. We besluiten er een condoom overheen te proberen. In Kaapstad vinden we een apotheek…
“Large, medium, of small?” vraagt het verkoopstertje beleefd. Oei! Daar hebben we nog niet over nagedacht! We kijken elkaar weifelend aan. Ik tast met mijn handen de denkbeeldige marifoon af. De juffrouw kijkt met verbazing toe als ik de breedte, de hoogte en de dikte van de ouderwetse marifoon uitbeeld. Haar prachtige donkere ogen flitsen even onderzoekend naar Frank… “Doe maar extra large, als dat kan.” “Wilt u een verpakking van drie, twaalf….of honderd?” “Eentje, maar. Eerst eens kijken hoe het bevalt.” antwoord ik. “Heeft u nog voorkeur?” vervolgt ze geroutineerd. “Hoe bedoelt u?” vraag ik onnozel. We krijgen er steeds meer schik in. Hebben allang besloten niks toe te lichten. “Nou. We hebben met ribbels…of met een vruchtensmaak, of een leuk kleurtje…” somt ze ernstig op. “Nou nee,” zeg ik serieus; “Doe maar gewoon. Plain! Geen toeters en bellen. Of wil jij liever iets fleurigs? Ik wend me tot Frank. Vol afschuw schudt hij zijn hoofd. “Nee hoor! Ik moet er niet aan denken! Dat ie rose is! Of paars!” Het meisje weet nóg een vraag: “Wilt u mét of zónder glijmiddel?” Oh nee! Absoluut zónder! Da’s zó slecht voor het materiaal!”
Het meisje luistert verbaasd naar zijn reactie. Haar fantasie draait op volle toeren. “Heeft u nog andere wensen misschien?” vraagt ze, nu toch wel wat aarzelend. “Jazeker! Het moet wel geluiddoorlatend zijn! Kunt u daar iets meer over vertellen misschien?” Dit is te veel. Zonder een woord te zeggen draait ze zich abrupt om en verdwijnt in het magazijn. Even later verschijnt een ernstige man in een witte jas. Breeduit posteert hij zich tegenover ons.
“Wat is het probleem? Kan ik u misschien helpen? ” vraagt hij ernstig.