Zaterdagmiddag, 6 november 2021 IJsselstein. Het serveerstertje kijkt me teleurgesteld aan: “Het spijt me, maar ik mag u niet toelaten zonder QR code.” Sja, dat is mijn eigen schuld. Ik heb mijn mobiel vergeten. Dus besluit ik ook zelf de consequenties te dragen. Frank probeert nog even: “Ook niet buiten in de open lucht…op het terras?” Het meisje gaat dit nog even aan haar baas vragen en komt weer buiten. “Ze werpt een veelbetekenende blik over mijn schouder. Daar lopen net twee handhavers over de hoofdstraat; “Helaas niet, als die handhavers hier komen controleren dan hangt mijn baas.” Ze kijkt me verdrietig aan. Ik stel haar gerust, “ik ga jouw baas niet laten hangen hoor…Frank, neem jij maar lekker koffie , dan ga ik even wat winkels kijken. Er is genoeg te zien.” Het meisje draait zich naar hem toe met haar notitieblok…eeh…apparaatje. Ik sta naast Frank. Met een schuine blik op mij gaat hij lekker achterover zitten en zegt opgewekt: “Twee koffie graag.”Het meisje verstart tijdens het noteren…”Dat mag ik vást niet doen…ik kan het ook wel even aan mijn baas gaan vragen…” weifelt ze. Ik schiet haar te hulp: “Weet je wat? Ik vraag het gewoon aan de handhavers zélf. Dan weten we waar we aan toe zijn.”
“Meneer, mag ik u wat vragen?” De handhavers, een vrouw, haar zwarte haren in een staartje, en een man, zonder staartje, maar in identiek uniform, HANDHAVING in grote letters op de rug, draaien zich tegelijk om en kijken me vragend aan. Ik ratel gelijk mijn hele verhaal voor ze af: “Ik kom uit Wijk bij Duurstede en heb hier in IJsselstein een afspraak over een paar uur. We zijn erg vroeg, maar we dachten ergens een kop koffie te kunnen gaan drinken terwijl we wachten. En ik moet ook naar de wc. Maar…stom van me: ik had thuis mijn mobiel nog even aan de oplader gelegd en toen ben ik hem stráál vergeten. Daarginds is een restaurantje, kijk; dáár zit Frank, maar ja… ík kan mijn QR code niet laten zien. Wat nu? We willen best buiten blijven en op het terras gaan zitten hoor” De man denkt niet lang na en zegt: “mevrouw, vandaag is de éérste dag dat de regels weer zijn aangetrokken. We zitten dus nog in de overgangsfase. Ik zal U vandaag niet gelijk met een stengun van het terras jagen hoor” Opgelucht vraag ik ze, om even mee te lopen naar het cafeetje. “Als u het zélf wilt vertellen, gráág, ik kan me zo voorstellen dat ze mij niet geloven.” Als we in de richting van het terras lopen húppel ik haast van blijdschap met ze mee. “Dit is de eerste keer dat ik blij ben dat ik in de overgang zit! ” grap ik stralend, en flap er dan uit: “Nou ja…eigenlijk heb ik de overgang niet echt bewust meegemaakt, want de hele fabriek is voor die tijd al weggehaald”. De vrouwelijke handhaver reageert gelijk: “”Nou, wees dan maar blij! Al die ellende!” En ze begint allerlei details van haar overgangsklachten op te sommen.. De mannelijke handhaver loopt tussen ons in. “Sorry meneer, dat U nou opeens zo midden in een vrouwengesprek terechtkomt.” zeg ik tegen hem. “Nou, dat geeft niks hoor! “barst hij gelijk los: “Ik weet er álles van! Bij mijn ex was het ook kommer en kwel! En toen hebben ze het héle kippenhok bij haar verwijderd! Alles! “
Even later is alles geregeld. We zijn zelfs binnen gelaten en zitten met een cappucino voor het raam. Maar…we hebben nog anderhalf uur… tegenover me zit Frank vol aandacht op zijn mobieltje te kijken…En ik heb verder niks bij me. Er zijn tegenwoodig ook geen tijdschriften in de horeca te vinden… Alles zit vol erosoo..aerosoo…vol met coviddruppeltjes.. Dus ik doe mijn mondkapje op -dat heb ik gelukkig níet vergeten- loop de drie stappen naar de deur, mondkapje af…tien stappen naar de Read-shop aan de overkant…mondkapje weer op…en ik koop een nototieblokje en een potlood.
Drie keer raden welk verhaal ik toen heerlijk heb zitten schrijven in dat cafeetje…