We wonen al twee jaar op de Sepia. (Een van derStadt 34.) Na een rondje Engeland Schotland, en een rondje Atlantische Oceaan, hebben we de smaak te pakken en gaan met de 2de Vasco da Gama Rally, naar India, mee. Op weg naar het verzamelpunt in Turkije, ankeren we hier en daar…
November 2007, Turkse kust.
Het geitenhoedstertje.
We ankeren bij een klein rotseiland, dat door een smalle strook zand met de kust is verbonden. Op de zandstrook zit een geitenhoedstertje, een jaar of twaalf. Ze zorgt, dat de zwarte geitjes op het eiland blijven. Verlegen zwaait ze naar me. Ik zwaai terug, en zwem naar haar toe. In een plastic zak neem ik in een opwelling een rol koekjes voor haar mee. Ze biedt me een grote platte steen aan, om te zitten. Als ik samen met haar wat koekjes wil eten, weigert ze. Ach, natuurlijk: Ramadan!
We “babbelen” over onze familie; met stenen van het strand beelden we alles uit. Zij heeft, naast haar ouders, (grote stenen) twee broers en een zusje. (kleinere steentjes) Ik wijs op de rol koekjes, en op de grote steen en kijk haar vragend aan. Ze aanvaardt ze nu wel, om ze mee naar haar moeder te nemen. Dan staat ze plotseling op. Gebaart me te wachten. Ze verdwijnt in een rotshol, en komt te voorschijn met een dunne sjaal in rose en bruine tinten, kunstig omgehaakt. Ze geeft me de sjaal. Nu ben ík het, die verlegen weigert. Maar ze dringt aan, duwt hem in mijn handen, lacht en knikt. Ontroerd neem ik de sjaal aan. Wat lief!
Ik geef haar een zoute, natte kus op beide wangen en we omhelzen elkaar bij het afscheid.
Mijn dag kan niet meer stuk.