Oktober 2007, Egypte. Port Galib. De Vasco da Gama Ralley.
Een stoffige, hete kade.
In afwachting van het palaver, zitten we op de grond tegen een muur te babbelen. De zon staat recht boven ons. Er is een smal randje schaduw om te zitten. Luchttrillingen vervormen het zicht op de zeilboten in de verte. Mijn ogen volgen een langs lopende kakkerlak. Hij duikt snel weg over de kaderand als ik mijn voet beweeg. Mijn blauwe teenslipper valt nét niet in het water..
Straks krijgen we info over het volgende stuk Rode Zee, dat we zullen gaan bezeilen. Mogelijke ankerplaatsen, gevaarlijke riffen, de windverwachtingen.
Lo geeft de informatie. Hij is de onbetwiste leider van de Vasco da Gama Ralley.
Ik vind Lo een geweldig mens. Een echte Amsterdammer van in de zeventig. Een zeer ervaren zeiler, maar absoluut zonder spatjes. Zijn ongewapende directheid en humor bezorgen hem overal vrienden. Zelfs de soms moeizame contacten met havenautoriteiten en administratieve bobo’s gaan hem gemakkelijk af. Daar zijn we hem dan ook heel dankbaar voor. Ook de Ralley organiseren, doet hij zonder enig winstbejag. Hij wil het avontuur aangaan en delen. Zoveel mogelijk samen genieten! Lo doet wat ie doet. En hij is wat hij is. “What you see is what you get” Dat is Lo. Twee vrolijke terriers zijn zijn vaste bemanning. Opstappers wisselen elkaar af op zijn MISTRAL. Af en toe krijgt Lo een standje van zijn hoogbejaarde moeder in Nederland: “Kom nou maar eens thuis. Al dat gevaar op zee! Dat snotjong van me daar op die boot!” Maar Lo is niet te stoppen. Hij geniet van het leven!
Naast me zit Gerben Karstens. Voor de oudere wielren-liefhebbers onder ons: Ja! Inderdaad: de wielerheld uit de jaren 60! De “Karst”! Hij vaart ook mee naar India! We praten over de afgelopen dagen. Over het “marifoon-netje” dat we hebben.
Op een afgesproken tijd zet iedereen de marifoon aan . Dat is een geliefd moment als we zeilen. Iedere dag. Posities worden uitgewisseld. Bijzonderheden, zoals informatie over obstakels. Of verandering in wind. Ook technische problemen, of medische vragen wisselen we uit. Dat is de bedoeling van het “netje”: veiligheid, informatie, zo nodig hulp of ondersteuning. De marifoon is onze enige verbinding met elkaar als we zeilen. Mits… we niet te ver uit elkaars buurt zijn. Meestal staat hij aan, het kan belangrijk zijn. Mededelingen over obstakels, het weer, wat dan ook! Het kan zelfs van levensbelang zijn!
Maar er is één zeiler, die dat anders blijkt te zien. Ongevraagd maakt hij het netje tot zijn persoonlijke radiostation. Zijn scheepstoeter. Zijn discozender. Het wordt een soort praatprogramma met hem en zijn boot als middelpunt. Ongevraagde muziek schettert uit de speaker en verstoort de heerlijke rust in de kuip. Uit zetten is niet altijd een optie…we moeten open blijven staan voor echt noodzakelijke mededelingen…Steeds meer klinkt zijn luide stem uit de marifoon:
“Vasco da Gama zeilers: Wij hebben belangrijke informatie voor jullie! Bij de volgende haven in El Queizir ligt een groot schip in de weg. Het is ON-MO-GE-Lijk om er veilig binnen te varen. Wees niet ongerust! Wij zullen poolshoogte voor jullie nemen en houden jullie op de hoogte! Blijf maar wachten tot nader bericht van ons.”
Frank en ik kijken elkaar aan. We zijn toevallig net met een tuc-tuc-taxi naar El Queizir geweest. Dat schip is allang weer weg. Moest even laden en lossen bij de ingang. Kwestie van een uurtje geduld…
Aan de marifoon bralt de zelfingenomen stem verder. Zijn boodschap tussen de regels door komt op één ding neer: Het is zó gevaarlijk overal! Ik ben de enige die het echt overziet. Het lijkt me het beste als jullie mij allemaal maar volgen. Dan ga ik voorop! Ik Ben De Held!
“Pff…Wat heeft die man een enorm opgeblazen ego! Vermoeiend hoor..” hoor ik Gerben verzuchten. Gerben vind ik een lieverd. Helemaal zichzelf. Als oud-wielrenner is hij gewend aan bezemwagens achter zijn peloton… Lekke band? Hier heb je een nieuw wieltje! “Bij het zeilen kijkt hij nog steeds soms om, waar de bezemwagen blijft.”, plagen we hem goedmoedig. Maar we helpen elkaar sowieso altijd als het nodig is. Dat is goed zeemanschap. We kunnen altijd op elkaar rekenen. We zeilen soms dagenlang. Soms weken. Zonder enige mogelijkheid om aan wal iets te krijgen…Dan zijn er geen steden, geen winkels, geen huizen, niks. Alleen woestijn. Hier en daar een kameel. Alleen elkaar hebben we dan. En soms hebben we elkaar ook niet. Dan zijn we alleen.
En weet je? Dat vind ik fantastisch! Daar geniet ik het meest van!
Maar soms kan het ook heel vervelend zijn. Maar dát…is een ander verhaal.