“Ach, Er komen geen jongere mensen meer bij. Ons aantal loopt terug. Van dik over de honderd zijn we nu nog met achtenvijftig. Jonge mensen zijn met heel andere dingen bezig..” De vrouw kijkt mij aan. Ik lees berusting op haar gelaat. Voel de machteloosheid. Wat een fijne, vrouw! Ze geeft niet toe aan de verbittering en het cynisme, wat ik helaas soms zie in dit soort situaties. Ze oordeelt niet. Ze is bestuurslid bij de KVG; het Katholieke Vrouwen Gilde in Houten. Ik mag vanavond een film presenteren bij ze. We zijn het eens: de wereld verandert. Jonge mensen krijgen zóveel te verstouwen in hun leven! Die zoeken geen KVG meer. Ik voel me gelijk thuis bij haar. “Heeft het niet te maken met jullie naam? Katholiek?” vraag ik.. “Die naam willen we zo houden.” klinkt het resoluut. “Maar we hebben ook leden van andere geloven hoor. Hun verenigingen legden helaas het loodje. Ze zijn allemaal van harte welkom. Maar die naam is altijd zo geweest.” Ik ben onder de indruk. Wat mooi: Hier gaat het écht om verbinding. Niet om hokjes en vakjes.
Achter haar staan tafels met kleine hebbedingetjes. Ook prachtig gekleurde sjaals, superzacht en warm. Vier euro kosten ze. Het geld gaat naar een goed doel. Ze vertelt me over stichting Melania. Het lijkt me een betrouwbaar systeem. Zonder strijkstok. Vóór en dóór sterke vrouwen is het motto. Ik neus nieuwsgierig tussen de stoffen. Voel hoe heerlijk zacht ze zijn. “Je moet goed kijken: er zitten weeffoutjes in de stof! Of een vlek. Daarom is het zo goedkoop!” zegt iemand naast me. Dat interesseert me niet. Ik maak er zelf toch ook gelijk vlekken in! Dat is niet belangrijk.
Als ik het sjaaltje heb ingepakt, introduceert een bestuurslid me. Ze leest een prachtig gedicht voor, over zeilen. Wat mooi! En zo is gelijk het bruggetje geslagen naar mijn verhaal.
Een gloednieuwe beamer wordt uit een doos gepakt. Snoeren, het scherm, een microfoon, alles wordt door hulpvaardige handen klaargezet. “We hebben de beamer al een tijd. Maar ja…toen kwam corona.” legt een bestuurlid me uit. Frank helpt me gelukkig met de technische dingen. Daar staat mijn hoofd niet naar nu. Hij ontdekt zelfs een afstandbediening onder in de doos. Dat is ook nieuw voor de dames! Geïnteresseerd volgen ze de installatie van de apparatuur. Van Frank kun je een hoop technische dingen leren. Maar dat wist ik al! Wij zijn om Afrika gezeild ooit. Dat kan alleen met zo’n man!
En dan vertoon ik de film. En ik vertel mijn verhaal erbij. Dit is zó leuk om te doen! Maar óók zó spannend! De spontane reacties uit de zaal stellen me gerust. Ze vinden het écht leuk! Soms is het héél stil…dan kijken we alleen maar. Ik kijk mee. Geniet van de reis die alweer zolang geleden was. Merk dat ik details vergeten ben, namen verwissel.. maar het geeft hier allemaal niet. Dat merkt niemand. Alleen Frank. En die houdt zijn mond. Heerlijk! Mijn onzekerheid smelt als sneeuw voor de zon. Er heerst een positieve, ontspannen sfeer. Soms klinken geluiden van herkenning, bevestiging, grapjes en verbazing. En in de pauze zijn de dames duidelijk zó blij weer even bij elkaar te kunnen zijn! Ze babbelen volop met elkaar. Hier doe ik het voor; samen genieten! Delen!
“Ik heb nog wat voor jou. En voor Frank natuurlijk:” Wat superleuk! Ik krijg een zakje met chocolade “Zeiltjes” van de voorzitter. Een prachtig verhaal volgt: Over de boeren-coöperatie Conacado in de Dominicaanse Republiek, waar de cacaobonen vandaan komen. Over de vrouwen-coöperatie in een natuurreservaat in Colombia, waar de toegevoegde koffiebonen vandaan komen. En tot slot over het zeilschip “Tres Hombres” dat de bonen in vier maanden, op pure windkracht, over de Grote Oceaan naar Amsterdam bracht. Ook een “Toney’s Chocolonely” chocoladeletter wordt voor ons te voorschijn getoverd…
Als er ook nog een envelopje-met-inhoud tevoorschijn komt, -ik had alleen op een reiskostenvergoeding gerekend- kan ik ook mijn bijdrage leveren aan Melania. Dáár hoort het! Ik heb al genoeg gekregen! Wat een fijne mensen!
Hartverwarmend om te zien dat al dit soort initiatieven worden genomen. Om de wereld beter te maken. Rechtvaardiger. Schoner. Om mensen te verbinden. Ik hoop met heel mijn hart dat het helpt. Dat het gaat lukken. Dat we de race gaan winnen! Aan de KVG in Houten zal het niet liggen. Daar is genoeg goede wil. Daar is genoeg liefde.