Pop-up liefde in Roosendaal

15 juli ’21 Door het hoge water zijn we gedwongen iets langer in Brabant te blijven met de boot. We bezoeken Roosendaal.

Je ziet het om je heen steeds meer: Pop-ups.
Door de lockdowns gingen winkels, restaurants en pas gestarte bedrijven over de kop en sloten de tent.
In de vrij gekomen ruimtes doken de pop-ups op.

In het pand dat ik binnenloop, hangen geknutselde kunstwerken; collages, schilderijen, tekeningen, zeepstenen beeldjes. Van alles. Stuk voor stuk zorgvuldig door mensen gemaakte kunstwerkjes.
Langs de muur staat een rij witte papieren tassen, met in grote letters: Ik vergeet je niet!

Twee meisjes beantwoorden al mijn vragen, stralend van enthousiasme. Ik ben gelijk verkocht; wat een lieverds!
“Door de lockdown waren zoveel mensen geïsoleerd geraakt.” vertellen ze. “Ze werden eenzaam, depressief.”

De tasjes werden uitgedeeld. Daarin zat materiaal. Een opdracht met een uitnodiging: “Doe je mee? Maak iets moois! In iedereen schuilt een kunstenaar! Het thema is nu: Wat betekent de pandemie voor mij? Kom, als je zin hebt, als je kan, naar ons pop-up atelier voor wat instructie, ideeën of hulp. Lekker met een kop koffie, veilig op anderhalve meter.”

Er kwamen mensen. Daarvan getuigen de kunstwerken om ons heen. Tevreden, trots, leverden ze hun kunstwerken in. Hun uitlaatklep! Stuk voor stuk een persoonlijk verhaal.
Ze maakten een babbeltje, dronken een bakkie en keken rond wat er hing.
Het tasje werd gevuld met nieuw materiaal, en een nieuwe opdracht.

Als ik vraag of ze hiervan kunnen leven, schudden de pop-up dames hun hoofd… ze hebben alleen de subsidie, maar ze redden zich wel… Zo dragen ze hun liefdevolle steentje bij. De eenzaamheid is nu wat kleiner in Roosendaal. Hun ogen stralen. Dit maakt me zó blij! Er is liefde genoeg in de wereld. Pop-up liefde.