Sepia’s

Oh nee! Wat afschuwelijk!

Een fuik doemt langzaam op in het groene water. De punt ervan hangt over ons hekje. Ik blaas lucht uit mijn trimvest. Op de met wier begroeide zandbodem kom ik traag op mijn knieën tot stilstand. Ons project is gelukt. Dát wel!

Het hekje zit volgeplakt met witte sepia-eieren. Als trossen asperges hangen ze aan het gaas, zachtjes deinend in de voedsel- en zuurstofrijke getijdestroom… Over het hekje heen ligt het zware, dichtgeknoopte uiteinde van een grote, meterslange fuik. In de fuik tientallen sepia’s. Bijvangst voor de vissers. Nutteloos.

Dat hekje hebben we enkele maanden geleden neergezet. Dit is de plek waar de sepia’s verzamelen om te paren. Met een hamer timmerden we twee pijpen in de bodem van de Oosterschelde, vlakbij de Zeelandbrug. Kippengaas ertussen, voilá: een kunstmatig rif! Ons cadeautje voor de sepia’s, die altijd op zoek zijn naar plekjes om hun eieren af te zetten. Ideaal!

We bewaarden de geografische positie. En nu zijn we weer teruggekomen om ons project te bekijken. Het lot wilde, dat een visser zijn fuik precies hier liet zakken…wat erg!  Aan de binnenkant hangen sepia’s, hun inktvissen-armpjes vastgeklemd aan de mazen. Hun prachtige kleurenpatroon verblekend in hun doodstrijd. Bewegingloos, machteloos… Kijken ze naar buiten? Zien ze mij? Sommige zijn al wit. Dood.

De brok in mijn keel wordt een bril vol tranen. Lastig hoor: moet je eens proberen je neus te snuiten met een duikbril op! Ik spoel het snot uit mijn bril en blaas hem weer leeg. Steeds meer details worden nu zichtbaar.

Aan de buitenkant, met wanhopig felle kleuren; zie ik nu ook sepia’s. Met de armen liefdevol om elkaar heen geslagen hangen ze stil. Lijken te berusten. En wachten af…

Frank en ik kijken elkaar aan. We overleggen in gebaren. Wat kunnen we doen?

Met het duikmes het net opensnijden is geen optie. De vissers werken hard voor hun brood. We willen geen oorlog veroorzaken tussen vissers en duikers. Misschien de knoop even openmaken en de levende sepia’s laten ontsnappen? Frank zwemt naar het uiteinde van de fuik en onderzoekt de knoop. Muurvast.

Aan de andere kant van de fuik zwemt hij weer terug tot halverwege. We kunnen elkaar nog net zien. Aan de bubbelstroom van zijn ademhaling kan ik zien waar hij zit.

In de fuik zien we een nog levendige sepia, met fel verschietende kleuren, nerveus heen en weer zwemmend. Naar binnen geleid door de strategische toegangspoort in het midden, zoekt hij instinctief aan de buitenwand de weg terug.  Opgesloten in de  dodelijke valstrik van de fuik.  Hij tast het net af… Telkens opnieuw eindigt hij bij de gesloten rand en keert dan weer terug langs de wand…op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. Om hem heen nog zwak bewegende sepia’s, die de moed al hebben opgegeven, uitgeput door honger er stress. De sepia komt steeds dichter in mijn buurt.

Ik krijg een idee. Als hij vlak bij mij is, haal ik mijn ademautomaat uit mijn mond, en druk op de sensor die de luchttoevoer regelt. Een bubbelende straal bellen jaagt de sepia naar het midden van de fuik, waar de smalle opening naar de vrijheid hangt.

Frank jaagt hem terug vanaf zijn kant. We begrijpen elkaar gelijk en vormen nu een team; een reddingsteam!

Dit is waar ik blij van word!

De sepia zwemt angstig heen en weer en blijft, door onze bellen gedwongen, geloodst, in het midden van de fuik…hij zoekt een uitgang….en glipt, als door een wonder opeens door het zwabberende gat naar het volgende -grotere- deel van de fuik! In de goede richting nu!

We zwaaien naar elkaar. Geven het oké teken. Dit gaat goed!

Als ik verder zwem, beweegt iets naast mij. Wat is dat toch? Ik draai me om. Een sepia. Hij blijft op veilige afstand, maar óók dicht genoeg bij, om alles te kunnen volgen wat ik doe. Ik begrijp het meteen! Dit is de partner!

Nu word ik helemaal blij!

Dezelfde procedure herhaalt zich nog twee keer. Langzaam maar zeker bubbelen we de sepia steeds meer in de goede richting. De manometer geeft aan dat de lucht nu toch wel bijna opraakt. Nu moet het echt lukken!

En dan…  zwemt de sepia door de grootste ring naar buiten…Even blijft hij bewegingloos, kijkt zoekend rond… Ik blijf ook stil hangen en kijk opgelucht en tevreden naar wat er gebeurt. Een schaduw schiet langs mijn hoofd naar voren. Samen hangen twee wezentjes tegenover elkaar, tentakeltjes druk bewegend, elkaar aftastend… dan draaien ze weg en verdwijnen in het groene waas van de Oosterschelde.

Frank zwemt naar me toe. Hij maakt vragend het gebaar van terugkeren…Ook zijn lucht raakt op.

Wacht even! Kijk daar!

Twee kleine sepia’s doemen weer op in de verte, zwemmen recht op ons af… Als ze bij ons zijn, houden ze samen stil…zweven pal voor ons. De tentakels wriemelend naar ons uitgestrekt. Kleuren flitsen. De toppen van de langste armpjes krijgen de gele kleur van mijn duikbril. Een tiental seconden hangen ze daar en kijken naar ons. En wij kijken naar hen.

Ik voel verbinding. Ze weten het!

Dit is het weer: het blijer-dan-blij gevoel! Hier doe ik het allemaal voor!

En nou weet je dus ook waarom we onze zeilboot de SEPIA hebben genoemd. Het Nederlandse woord is “zeekat”.

En wij zijn Frank en Marijke. Hoi! Dit is mijn nieuwe blog. Mijn uitlaatklep. Ik vind het moeilijk hoor. Maar het zal me lukken! Er vallen nog veel digi dingen te leren voor mij. Maar het begin is er…

En nou maar hopen dat ik niet gehackt word door de Russen…haha…