9 juli, Veere, Zeeland (en flashback uit Wijk bij Duurstede) Hahaha! Hilariteit als ik langs het terras loop. Gezichten draaien lachend met mij mee. Veertigers, schat ik. Biertjes en koffie op de tafel. Regenwater druipt van het oranje zonnescherm boven hen. Op mijn hoofd heb ik een plastic zak. “Wat is er?” roep ik vrolijk, “Het regent hoor! Dit is nou recycling!”
Uitdagend draai ik een rondje voor hun neus. De clown in mij wordt wakker.
“Deden jullie dat vroeger nooit, op schoolreis: twee gaten in een vuilniszak voor je armen, een voor je hoofd? Och, dat kan tegenwoordig natuurlijk niet meer… Dat loopt een beetje moeilijk…zo’n kliko op je kop”
Een nieuw lachsalvo stijgt op.
Uitgelaten loop ik verder. Samen spontaan lachen om niks bijzonders. Heerlijk! Wat is de wereld mooi! Wie doet me wat!
“Praatjesmaker!!” zegt het stemmetje in me; “Recycling noem je dat… Ben je wel zo milieubewust? Weet je wel zeker dat het plastic is; op je hoofd? Of heb je soms boter op je hoofd?”
Sja… doe ik wel genoeg? We scheiden altijd al ons afval. Thuis, maar ook onderweg. In het kleine wc-tje op de boot zit ik ingeklemd tussen de zak voor plastic afval en de zak huisafval. De doos met papier staat aan mijn voeten. Onder een luik in de vloer bewaren we het glas. En wat doe ik nog meer eigenljk?
Zwerfvuil oprapen doen we ook. Al jaren. Frank nog veel meer dan ik. Soms mopper ik op hem: “Raap dat vieze doekje nou niet op! Zo wil ik je geen hand geven!”
Onverstoorbaar gaat hij door. Thuisgekomen gooit hij alles in de daartoe bestemde kliko. “Viezerd!” klaag ik soms. Tegelijkertijd voel ik me schuldig dat ik stop, waar hij doorgaat. “Ik moet straks de sla wassen. Dan raak ik het eten aan” probeer ik nog zwakjes mijn minder milieubewuste gedrag goed te praten…
Wijk bij Duurstede. Op de prachtige Aalswaard fietst een jongen voor me tussen de maisvelden door. Hoofd achterover, neemt hij de laatste slok uit een red-bull blikje. Een belletje gaat rinkelen in mijn hoofd: Bijna iedere dag rapen we zo’n blikje op hier! “Nou Marijke,” zeg ik tegen mezelf: “Dit is je kans. Zég er wat van!” Sociale controle heet dat. Met ons allen voeden we de jeugd een beetje op. De juf in mij, de moeder in mij, de milieu-activiste, de crime-fighter, ze rangschikken zich vastbesloten naast elkaar in de startblokken…en wachten af:… Wát Doet Hij Met Het Blikje?
En ja!! Met een wijde boog verdwijnt het blikje tussen de bloemen in de berm! Het startschot heeft geklonken! “HEE! JOH!” roep ik zo hard mogelijk… Met een ruk gaat zijn hoofd omhoog. Hij kijkt om, ziet mij staan…een klein vrouwtje, met grijs haar… “Gooi dat nou thuis in de prullenbak! Kleine moeite, toch? Kijk om je heen! Het is hier zo mooi!” protesteer ik dapper. Ik voel me assertief en ben trots op mezelf. Zó hoort het, Marijke!
Het antwoord komt gelijk: “Teringhoer! Houd je bek! Kom hier, ik sla je verrot! Kutwijf” klinkt zijn zware stem. De agressie straalt van hem af. Verbijsterd houd ik mijn mond. Hij is groter dan ik. Hoe ver gaat hij, als ik doorga…in zijn naieve puber-domheid? Krantenkoppen schieten door mijn hoofd. Tegeltjes met zinloos-geweld-lieveheersbeestjes zweven voor mijn ogen.
Ik vermoed, dat hij ergens aan het eind van de weg hoort. Ik denk, dat hij de blikjes -met een zeker alcoholpercentage- hier altijd weggooit, zodat zijn moeder het niet ziet… Ik zou zo naar zijn moeder toe willen gaan, om eens te praten. Die zit absoluut niet op mij te wachten. Tóch zou ik het willen proberen. Maar ik weet echt niet meer hoe hij eruit zag. Jammer. Zonder duidelijke beschrijving verlies ik mijn zekerheid, mijn zelfvertrouwen…Dat klote geheugen van mij! Ook de crime-fighter in mij kan zo niets doen. Het grijze vrouwtje met het slechte geheugen schudt verdrietig haar hoofd. De volgende keer moet ik daar meer op letten, neem ik mij voor.
Toch… heb ik een sprankje hoop dat er iets is veranderd! Er liggen minder redbull-blikjes in de berm. Heb ik toch “een steen verlegd in de rivier”? Is de loop der dingen veranderd? Zou het?
Veere. Het is gestopt met regenen. In de kuip aangekomen haal ik het plastic zakje van mijn hoofd. Op het voordek ligt nog een stuk plastic dat we onderweg uit het water visten… Meer dan je best kun je niet doen. Iedereen op zijn eigen manier. Verleg af en toe eens een steentje. Toch?
En trouwens, die plastic zak met gaten voor hoofd en armen werkt nog steeds?
?Als we allemaal ons best doen, komen we een stukje verder en vinden we lotgenoten?
Hoi Marijke Wat geweldig dat je aan het schrijven bent gegaan, dat doe je werkelijk heel leuk joh! Heel herkenbaar voor mij, laatst zaten we weer eens op ons favoriete bankje dat blijkbaar ook in gebruik is door rotzooi makers. Er lagen sigaretten filters, chips zakken en blikjes. Heb ze in de fietstas gedaan. Wel een vies klusje, maar we zien daar regelmatig reeën en die wil ik hier niet mee belasten. Dit kan je alleen oplossen door voorlichting op school. Gelukkig zijn er wel milieu groepjes die ook regelmatig dit doen, maar toch. Raar dat de blikjes pas over 2 jaar worden gerecycled.
Supergoed van je Martine: dat je alles hebt opgeruimd. Dat is even een rempel hé: iets van een ander opruimen. Maar goed voorbeeld doet navolgen! En je hebt weer je steentje bijgedragen…